+449
10 noyabr 2020.Müharibənin bitdiyinin açıqlanmasından sonra dayım mənə zəng etdi.O gecə həvəssiz olanlardan biri idim.Nə oldu ki guya , yenə ruslar gəldi deyə evdəkilərə deyinərkən gördüm ki , dayım çöldə məni gözlüyür.Mindik maşına , Şəhəri kruqladıq.Mahnı qoyub oynayan bir tayfa var idi yol qırağında , onlara qoşulduq.Sonra gec saatda evə gəldik , artıq hava aydınlanmışdı.Gözümü yumub təzəcə yuxuya getmişdim ki , atamın və anamın qışqırıq səslərinə oyandım.Salona gedəndə atamın əlini başına qoyub ağladığını , anamın da mətbəxə qaçdığını gördüm.Həyatımda anlıq olaraq bu qədər qorxub həyəcanlandığımı xatırlamıram , ürəyimin səsini eşidirdim.Nə olduğunu qorxaraq soruşdum , anam yaşlı gözlərlə mənə dönüb əmimin öldüyünü dedi.Əmim gənc idi , 45 yaşı varıydı.Səhər vaxtı qələbəni qeyd etmək üçün çölə çıxanlardan biri idi.Maşınını sürərkən bir anda ürəyi tutmuş , maşını kənara çəkmiş və sonra ürəyi dayanmışdı.O günə qədər heç ürək tutması və infarkt keçirməmişdi , bu elə ilk və son dəfə idi.Tək bildiyimiz , əmim çox siqaret çəkirdi və böyük ehtimalla bu səbəb olmuş , ürəyinə gedən damar tıxanmışdı.Nə reaksiya verəcəyimi bilmədim.Çox ani bir şəkildə bunu dedi anam.qaçaraq otağıma keçdim , amma niyə qaçdım bilmirəm.Diz çöküb boş-boş yerə baxdım.Hələ də şokda idim , yuxu kimi gəlirdi mənə.Nə əlaqə , niyə əmim ölsün ki , nə ola bilərdi ki.Bir müddət sonra şokdan ayıldım , qonşular evə gəldi və onlarla danışıldı , insanlar toplaşmağa və baş sağlığı verməyə başladılar.Əsla bu adəti anlamasam da , ev əhalisi dərdini unudub baş sağlığına gələnlərə süfrə açmaq və xidmət etmək dərdinə düşdü.Qonşum və həm də məktəbdən dostum evə gəlmiş , çıxaq şəhəri kruqlayaq sənin də başın qarışar demişdi.Hələ onsuz əmimin gətirilməyinə 1-2 saat varıydı , qəbul etdim.Evdən çıxıb insanların arasına qarışanda , çox pis ağlamaq tutdu məni.Ora qədər sanki şokda idim , amma orda içimdəki kədər boğazıma qədər gəlmişdi.başladım ağlamağa.Nəysə uzattım , gəlim indi film kimi olan səhnəyə.Mənim getdiyim yöndən gedən heç kim yox idi , hamı mənə doğru gəlirdi qarşı tərəfdən.Mən gözyaşları içində ağlıyıram , yanımda əlində bayraqları olan insanlar səsli mahnı oxuyurlar və sevinirlər , qışqırırlar.Mənə baxııb sevincdən ağladığımı zənn edirlər və gülürlər.Özümü bir film səhnəsinin içində hiss etmişdim o an.Gülən və sevinən insanların və siqnal səslərinin arasında , kameranın fokusladığı və ağlayan o insan idim sadəcə.Çox çarəsiz və yalnız hiss etmişdim.Ağlıma qazınan səhnələrdən biri olaraq qalacaq həmişə.
